چند قدم تا سلوک

خواننده عزیز سلام ، امروز تصمیم گرفتم که وسواس خود را در وبلاگ نویسی کنار بگذارم و کمی صمیمی تر بنویسم ، و به این نتیجه رسیدم که نوشتن روزانه برای من بسیار فایده دارد : اولا موجب تخلیه فکری من میشود و ثانیا وبلاگ من حکم تابلو کائنات من را دارد که هر چیز که میخوام به آن دست پیدا کنم و یا بسازم و یا اینکه از زندگی خود حذف کنم را در اینجا مینویسم ، و دست سرنوشت و کائنات آن ها را برای من رقم خواهد زد ، و کلا وبلاگ نویسی خیلی فایده دارد از جمله اینکه تجربه ای از این روز ها و شرایط امروز ما برای آینده خواهد شد و هر چه از خوبی های آن بگویم کم است که انشاالله در آینده نزدیک یک مطلب مفصل راجع بهش مینویسم . اما برویم سراغ اصل مطلب ! به عقیده من هر شخص برای موفق بودن نباید تلاش کند که شبیه دیگران باشد بلکه باید یک نسخه عالی از خودمان باشیم ، و برای رسیدن به این نسخه فکر کنم اول باید بدی ها را از خود حذف کرده تا یواش یواش خصلت های خوب ما نمایان شود ، من هم مثل همه یکسری خصلت های بد و تعدادی خصلت های خوب از نظر خودم دارم اما مهم ترین موارد بدی که باید از خودم حذف کنم دو مورد است که اولی آشتی کردن با یک آشناست و معذرت خواهی از او که سخت ترین کار دنیا برای من میباشد و دومی حذف یک خصلت است که چندین بار تا مرز حذف صد در صدی آن پیش رفته ام اما انگار همیشه یکجای کار میلنگد و دوباره به پله اول برمیگردم ، اما میدانم که در چندین موارد باید خودم را محدود تر کنم تا این خصلت کنترل شود ، اما اولی که گفتم برایم سخت است و میترسم روزی برسد که دیر شده و چیزی جز پشیمانی برایم باقی نمانده ، هر بار که میخواهم پیش قدم شوم یک غرور سنگین جلوی راهم را میگیرد و میگوید تو گناه کار نیستی و او گناه کار است اما از طرف دیگر میدانم که کارم اشتباه است و نباید با کسی قهر کنم ، من اگر این دو مورد را حل کنم دیگر غمی ندارم ، و آماده سلوک هستم ! اما فکر کنم یکی دیگر هم هست که آن خشم من است ، که گاهی اوقات بالا میزند اما با سکوت سعی میکنم آن را سرکوب کنم که فکر میکنم تا جایی این مورد کنترل شده است ، و دو مورد اول باید حل شود ، خدا را شکر در این دنیا حسرت هیچ چیز را ندارم و فکر میکنم آن بحران هویت در مقابل بی هویتی که فروید برای هم سن و سال های من گفته و آن اثبات خود برای دیگران است را رد کرده ام اما گاها با شنیدن موفقیت دیگران یک حسرت کوچک در من ظاهر میشود که نمی دانم اسمش حسادت است یا نه اما باز هم چیز مهمی نیست .
خیلی خوشحالم که این مطلب را نوشتم اما میدانم که از لحاظ دستوری ناقص است که این ناشی از مطالعه کم من میباشد که سعی میکنم در نوشته های بعدی کامل تر و بهتر بنویسم اما مهم همین گام اول است ، و احساس سبک بودن میکنم و به شما قول میدهم که تلاش کنم موارد بالا را در خودم حذف کنم ، شما هم اگر راهی برایشان دارید خوشحال میشوم من را راهنمایی کنید چرا که همیشه خودم را دانش آموز میدانم و آماده یادگیری از دیگران هستم .